Τροφώνιο Ωδείο

Η γυναίκα είδε το όνομα του Στραβίνσκι σε ένα τετράδιο μουσικής

Η παρτιτούρα βρέθηκε χάρη στην παρατηρητικότητα μιας βιβλιοθηκονόμου που είχε αναλάβει να οργανώσει τη μετακόμιση των αρχείων του Ωδείου: Η γυναίκα είδε το όνομα του Ιγκόρ Στραβίνσκι γραμμένο πάνω σε ένα τετράδιο μουσικής, ανάμεσα σε στοίβες χειρογράφων που δεν έχουν καταλογογραφηθεί.

«Με κάλεσε αμέσως και ανακαλύψαμε ότι επρόκειτο για την παρτιτούρα του Ελεγείου» αφηγήθηκε, εμφανώς συγκινημένη, η Μπραγκουίνσκαγια η οποία έψαχνε επί χρόνια στα αρχεία του Ωδείου, χωρίς αποτέλεσμα μέχρι τώρα.

Ο Μαντς Μίκελσεν είχε ερμηνεύσει τον Ιγκόρ Στραβίνσκι στο σινεμά

Ο Στραβίνσκι έγραψε το Ελεγείο στη μνήμη του Ρώσου συνθέτη Νικολάι Ρίμσκι-Κόρσακοφ που υπήρξε δάσκαλός του. Το έργο παίχτηκε μόνο μία φορά, τον Ιανουάριο του 1909, στο ωδείο της παλιάς αυτοκρατορικής πρωτεύουσας της Ρωσίας.

«Ο Στραβίνσκι θεωρούσε αυτό το έργο το καλύτερό του. Το συνέθεσε πριν από το Πουλί της Φωτιάς, το μπαλέτο που τον έκανε διάσημο στο Παρίσι τον Ιούνιο του 1910», συνέχισε η Μπραγκουίνσκαγια.

Οι ειδικοί πίστευαν ότι το Ελεγείο είχε καταστραφεί ή εξαφανιστεί μετά τη Ρωσική Επανάσταση του 1917 και τον εμφύλιο πόλεμο που ακολούθησε στη Ρωσία.

Το Ωδείο δεν έχει αλλάξει έδρα από το 1896 και «μπορείτε να φανταστείτε τι τεράστιος όγκος μουσικών έργων που δεν έχουν καταλογογραφηθεί παραμένει ακόμη στη βιβλιοθήκη του», είπε η μουσικολόγος χαρακτηρίζοντας με ενθουσιασμό "πραγματικό θαύμα"τον εντοπισμό της παρτιτούρας.

Ο Ιγκόρ Στραβίνσκι (1882-1971) θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους συνθέτες και μαέστρους του 20ού αιώνα. Έγινε διεθνώς διάσημος με τρία μπαλέτα του Σεργκέι Ντιαγκίλεφ: το Πουλί της φωτιάς (1910), τον Πετρούσκα (1911) και το γνωστότερο όλων, την Ιεροτελεστία της Άνοιξης (1913).

Με τον όρο Μουσικοκινητική Αγωγή εννοούμε ένα σύστημα αγωγής στην προσχολική ηλικία όπου η μουσική συνδέεται με την κίνηση, το ρυθμό και το λόγο. Ο άνθρωπος έχει μέσα του τη μουσική, το ρυθμό και την κίνηση. Μπορούμε να πούμε ότι το παιδί κρύβει μέσα του ένα φυσικό ένστικτο για τη μουσική. Η αίσθησή του για αυτήν αρχίζει από νωρίς. Οι πρώτες κινήσεις του είναι γεμάτες ρυθμό. Η ενασχόληση του παιδιού από την προσχολική κιόλας ηλικία με τη μουσική, σε συνδυασμό με την κίνηση και το ρυθμό, το βοηθά να αναπτύξει μια όσο το δυνατόν πιο ισορροπημένη προσωπικότητα. Στη μουσική εκπαίδευση στόχος δεν είναι τόσο να κάνουμε τα παιδιά μουσικούς, όσο να τα διαπλάσσουμε σαν άτομα με την ευεργετική επίδραση της μουσικής. Μέσα στους στόχους είναι και η ευχαρίστηση που τα παιδιά παίρνουν από τη μουσική, η ανάπτυξη της ευαισθησίας τους, η απόκτηση αυτοπειθαρχίας αλλά και η ικανότητα συνεργασίας μέσα από τις διάφορες ομαδικές μουσικές δραστηριότητες. Εξάλλου στατιστικές μελέτες έδειξαν ότι η καθημερινή ενασχόληση με τη μουσική βοηθά τα παιδιά να αφομοιώνουν ευκολότερα και άλλες γνώσεις. Η ερμηνεία είναι απλή: η μουσική διεγείρει τη σκέψη και την κάνει ν'αφομοιώνει εύκολα ό,τι μορφωτικό αγαθό της προσφέρεται. Είναι επίσης βέβαιο ότι η εκτέλεση ενός μουσικού έργου καλλιεργεί την προσοχή και αυξάνει την παρατηρητικότητα. Από την άλλη η δημιουργία γίνεται πηγή χαράς και ευχαρίστησης.

Μέσα μουσικής έκφρασης του παιδιού στη Μουσικοκινητική Αγωγή.

Η φωνή. Χρησιμοποιείται στο τραγούδι, που κατέχει ξεχωριστή θέση στις δραστηριότητες των παιδιών.
Οι ηχητικές κινήσεις. Γίνονται από το σώμα και περιλαμβάνουν τέσσερα διαφορετικά επίπεδα ήχων, που αντιστοιχούν σε τέσσερα διαφορετικά επίπεδα τονικότητας: κτυπήματα ποδιών, μηρών, παλάμης, δακτύλων. Έτσι το σώμα ουσιαστικά θεωρείται σαν ένα κρουστό όργανο με τους ήχους που μπορεί να παράγει.
Τα μουσικά όργανα που χρησιμοποιούνται είναι ειδικά κατασκευασμένα για εύκολη χρήση από τα παιδιά και χωρίζονται:

Σε κρουστά όργανα ρυθμού: τύμπανα, ταμπoυρίνα, μπόγκoς, καστανιέτες, τρίγωνα, καμπανούλες, ξυλάκια, μαράκες κ.λ.π.
Σε μελωδικά κρουστά όργανα: ξυλόφωνα, μεταλλόφωνα.
Σε πνευστά όργανα: φλογέρες, μελόντικες.
Σε αυτοσχέδια όργανα κυρίως ρυθμού από πλαστικά ή μεταλλικά είδη συσκευασίας, κουτάλια, μεταλλικά πώματα, ποτήρια, σωλήνες, κοχύλια, καλάμια και οτιδήποτε άλλο θα μπορούσαν τα παιδιά να προτείνουν χρησιμοποιώντας τη φαντασία τους.

Μουσικές δραστηριότητες.
Τα παιδιά συμμετέχουν σε μία σειρά από μουσικές δραστηριότητες, που περιλαμβάνουν: α) ακρόαση (φωνής, οργάνων, ήχων, κ.λ.π.), β) εκτέλεση (τραγούδι, όργανα), γ) ρυθμική κίνηση (Τα μουσικά κομμάτια συνοδεύονται συχνά από κίνηση όπως για παράδειγμα ρυθμικούς βηματισμούς στο χώρο) και δ) διάφορες δημιουργικές εργασίες όπως αυτοσχεδιασμούς τραγουδιών ή μελωδιών με τη συνοδεία οργάνων ή με ρυθμικά κτυπήματα, μουσικά παιχνίδια κ.λπ.
Το πιο βασικό στοιχείο στη μουσική αγωγή είναι ο ρυθμός. Γίνεται με ρυθμικά κτυπήματα από τα χέρια ή τα διάφορα κρουστά όργανα.

Μέσα από τη συμμετοχή του στις παραπάνω δραστηριότητες το παιδί :

Ασκεί το μυαλό του.

Αναπτύσσει την πρωτοβουλία, τη φαντασία και τη δημιουργικότητά του.

Καλλιεργεί την ακουστική του ευαισθησία και το μουσικό του γούστο.

Μαθαίνει να συγχρονίζει τις κινήσεις του, καλλιεργώντας τις μυϊκές του δεξιότητες.

Μαθαίνει να συγκεντρώνεται.

Μαθαίνει στην αυτοπειθαρχία.

Αναπτύσσει την αντίληψή του.

Αναπτύσσει την αντοχή και την επιμονή του.

Κοινωνικοποιείται μέσω της ομαδικής επαφής.

Συμμετέχοντας στην ομάδα το παιδί μαθαίνει στη συνεργασία και αποκτά αυτοπεποίθηση. Αυτό είναι ιδιαίτερα σημαντικό για ντροπαλά παιδιά και παιδιά που για διάφορους λόγους αρνούνται τη συνεργασία, γιατί η επιτυχία σε μία μουσική δραστηριότητα μπορεί να δώσει στο παιδί την απαιτούμενη αυτοπεποίθηση για να απελευθερωθεί, να επικοινωνήσει με τον κόσμο γύρω του και να δείξει τις πραγματικές του ικανότητες. Τα οφέλη λοιπόν που ένα παιδί μπορεί να αποκομίσει από τη συμμετοχή του στο σύστημα Μουσικοκινητικής Αγωγής είναι πολλά και συντελούν σε μια ισομερή διαμόρφωση της προσωπικότητάς του.

Η μουσική εκπαίδευση στο δυτικό κόσμο συχνά επικεντρώνεται στη μουσική σημειογραφία, δηλαδή την ευχέρεια στη γραφή και την ανάγνωση της μουσικής. Όμως αυτό δεν είναι πάντα απλή υπόθεση, ακόμη και για επαγγελματίες μουσικούς καμιά φορά. Έτσι ανακύπτει το ερώτημα: Υπάρχει άραγε κάποιο είδος μουσικής δυσλεξίας; Η δυσλεξία είναι μαθησιακή δυσκολία, που συμβαίνει όταν ο εγκέφαλος αδυνατεί να επεξεργαστεί γραπτό λόγο, ακόμη κι όταν το άτομο ξέρει να διαβάζει καλά. Οι ερευνητές διασταυρώνουν τα ξίφη τους σχετικά με τα βαθύτερα αίτια και την αντιμετώπισή τους, αλλά η επικρατέστερη θεωρία είναι ότι, άνθρωποι με δυσλεξία έχουν πρόβλημα στην φωνολογική επεξεργασία (phonological processing), δηλαδή την ικανότητα να βλέπουν σύμβολα (ένα γράμμα ή ενα φώνημα) και να το συσχετίζουν με φωνητικούς ήχους. Η δυσλεξία διαγιγνώσκεται δύσκολα, αλλά πιστεύεται ότι υπάρχει σε ποσοστό 10% του πληθυσμού. Το 2000 ο Νηλ Γκόρντον (Neil Gordon), συνταξιούχος νευρολόγος παιδίατρος, πρότεινε την ιδέα του όρου μουσική δυσλεξία (δυσμουσίa/dysmusia), βασισμένος σε αυξανόμενες ενδείξεις ότι οι περιοχές του εγκεφάλου που ενεργοποιούνται κατά την ανάγνωση μουσικής και κειμένου είναι διαφορετικές. Η άποψη ότι η δυσλεξία μπορεί να επηρεάσει την ανάγνωση μη γλωσσικών συμβόλων δεν είναι πρωτόγνωρη. Για παράδειγμα, η δυσαριθμησία (dyscalculia) είναι η δυσκολία ανάγνωσης και κατανόησης μαθηματικών συμβόλων. Μια πρόσφατη έρευνα αντιμετωπίζει τη δυσλεξία και τη δυσαριθμησία ως ξεχωριστές καταστάσεις, καθεμιά με διαφορετικές αιτίες (η δυσαριθμησία πιστεύεται ότι προκαλείται από προβληματική αντίληψη του χώρου που εδρεύει στομεσολόβιο του εγκεφάλου.) Αν ο εγκέφαλός μας επεξεργάζεται τις λέξεις και τα μαθηματικά σύμβολα με διαφορετικό τρόπο, τότε γιατί να μην ισχύει το ίδιο και με τα μουσικά σύμβολα;

Η ανάγνωση μουσικής είναι μια ολοκληρωμένη εγκεφαλική διαδικασία.

Το γραπτό σύστημα της Μουσικής

Η δυτικοευρωπαϊκή μουσική, όπως και η γλώσσα, διαθέτει πολύ ανεπτυγμένο σύστημα κωδικοποίησης, που καθιστά δυνατή την καταγραφή και τη μετάδοσή της από τον συνθέτη στον εκτελεστή. Όμως η μουσική, σε αντίθεση με τη γλώσσα, χρησιμοποιεί χωρική διευθέτηση των συμβόλων για την απόδοση του τονικού ύψους. Η μουσική σελίδα, η παρτιτούρα, χωρίζεται σε πεντάγραμμα, και γενικά όσο ψηλότερα ένα φθογγόσημο (νότα) τόσο ψηλότερος (οξύτερος) ο τόνος, η νότα. Αντίθετα απ’ ό,τι τα γλωσσικά σύμβολα, δηλαδή τα γράμματα, τα μουσικά φθογγόσημα, δηλαδή οι νότες, μπορούν να τεθούν σε υπέρθεση (σε στήλες, το ένα πάνω από το άλλο), που σημαίνει ότι ηχούνται ταυτόχρονα (συγχορδίες). Η μουσική χρησιμοποιεί και ένα σύστημα συμβόλων για να δείξει το πώς πρέπει να αποδοθούν οι νότες. Υπάρχουν δηλαδή σύμβολα που δείχνουν τη διάρκεια κάθε νότας (ρυθμός), την ένταση (δυναμική), και διάφορες άλλες παραμέτρους που απαιτεί μια μουσική ερμηνεία. Η μουσική επίσης αξιοποιεί και λεκτικές οδηγίες, είτε λέξεις ολογράφως ή συντετμημένες είτε και ακέραιες φράσεις, για να περιγράψει τα εκφραστικά χαρακτηριστικά μιας μουσικής, αλλά και να φανεί πώς ταιριάζει ο στίχος με τη μελωδία, όταν πρόκειται για φωνητική μουσική. Μάλιστα, ο στίχος καμιά φορά μπορεί να είναι και σε γλώσσα την οποία δεν μιλά ο ερμηνευτής. Λόγω των διαφορών στα φυσικά χαρακτηριστικά των συστημάτων γραφής, θα φαινόταν λογικό ότι ο εγκέφαλός μας διαβάζει με άλλο τρόπο τη μουσική απ’ ότι τη γλωσσική γραφή. Κι αυτό ακριβώς μάλλον συμβαίνει, τουλάχιστον έως κάποιο βαθμό. Ο εγκέφαλός μας χρησιμοποιεί άλλο σύστημα για την ανάγνωση μουσικής και άλλο για την ανάγνωση κειμένου.

Λειτουργία του εγκεφάλου στην ανάγνωση μουσικής και γραφής

Για τον εγκέφαλό μας η ανάγνωση μουσικής είναι μια δραστηριότητα εκτεταμένη και πολυσύνθετη, που θα πει ότι ενεργοποιούνται πολλές διαφορετικές περιοχές του εγκεφάλου ταυτόχρονα, που περιλαμβάνουν λειτουργίες κινητικές, οπτικές, ακουστικές, οπτικοακουστικές, σωματαισθητικές, δηλαδή στον κροταφικό (πλευρική περιοχή) και μετωπιαίο λοβό και των δύο ημισφαιρίων, και στην παρεγκεφαλίδα (οπίσθια περιοχή), καθιστώντας έτσι την ανάγνωση μουσικής μια πραγματικά καθολική εγκεφαλική λειτουργία. Με την εξάσκηση το νευρικό δίκτυο ενισχύεται. Ακόμη και η ανάγνωση μιας και μόνης νότας στο πεντάγραμμο, ενεργοποιεί αυτό το πολυσύνθετο δίκτυο στον εγκέφαλο των μουσικών. Μολονότι η ανάγνωση μουσικής κι η ανάγνωση κειμένου βασίζονται σε κάποια κοινά εγκεφαλικά δίκτυα, πρόκειται για λειτουργίες που διαφοροποιούνται σε μεγάλο βαθμό. Ο τρόπος που ο εγκέφαλός μας ενεργοποιεί τα διάφορα εγκεφαλικά δίκτυα όταν διαβάζουμε μουσικά σύμβολα, διαφέρει απ’ όταν διαβάζουμε γράμματα.

Οι εγκεφαλικές βλάβες, ιδίως αν είναι εκτεταμένες όπως στην περίπτωση του Γάλλου συνθέτη Μωρίς Ραβέλ (Maurice Ravel, γνωστός στο πλατύ κοινό από το δημοφιλέστατο έργο του με τίτλο Μπολερό), είναι πολύ πιθανό να επηρεάσουν την ικανότητα ανάγνωσης τόσο στη μουσική όσο και στον γραπτό λόγο. Ο Ραβέλ έπασχε από μια μορφή μετωποκροταφικής άνοιας. Ωστόσο έχουν αναφερθεί και περιστατικά, όπου μια πιο περιορισμένη βλάβη έτυχε να επηρεάσει τη μία απ’ τις δύο λειτουργίες, και να αφήσει ανέπαφη την άλλη. Ο Ίαν Μακ Ντόναλντ (Ian McDonald), νευρολόγος και ερασιτέχνης πιανίστας, μαρτυρεί την απώλεια και επαναφορά της ικανότητάς του να διαβάζει μουσική μετά από εγκεφαλικό επεισόδιο που υπέστη, ενώ η ικανότητά του να διαβάζει γραπτό λόγο έμεινε ανεπηρέαστη. Ο Όλιβερ Σακς (Oliver Sacks) περιγράφει την περίπτωση μιας επαγγελματίας πιανίστας η οποία, υποφέροντας από μια εκφυλιστική εγκεφαλική πάθηση (φλοιώδη ατροφία), πρώτα έχασε την ικανότητά της να διαβάζει νότες, ενώ συνέχιζε να διαβάζει κείμενα για πολλά χρόνια. Σε μια άλλη περίπτωση, συνέβη το αντίστροφο, όπου ένας μουσικός ενώ έχασε την ικανότητά του να διαβάζει κείμενα, η ικανότητά του να διαβάζει νότες έμεινε ανέπαφη. Περιστατικά όπου μουσική και γλώσσα επηρεάζονται με διαφορετικό τρόπο από εγκεφαλικές παθήσεις, εδώ και αιώνες εκπλήσσουν τους ερευνητές. Το παλαιότερο καταγεγραμμένο περιστατικό ανθρώπου ανίκανου να μιλήσει μετά από εγκεφαλική βλάβη, αλλά με ακέραιη την ικανότητά του να τραγουδάει, ήταν σ’ ένα άρθρο του 1745 με τίτλο Περί ενός μουγκού που τραγουδά.

Πιο πρόσφατα, ο Ρώσος συνθέτης Βησσαρίων Σέμπαλιν (Vissarion Shebalin), έχασε τις γλωσσικές του ικανότητες μετά από βαρύ εγκεφαλικό, ωστόσο δεν απώλεσε την ικανότητά του να συνθέτει. Η διατήρηση της ικανότητας να τραγουδά κανείς ενώ έχει χάσει τη δυνατότητα να μιλά, οδήγησε στη δημιουργία μιας θεραπευτικής αγωγής που αποκαλείται Θεραπεία μελωδικού τονισμού (Melodic Intonation Therapy), που στην ουσία αντικαθιστά τον ομιλούμενο λόγο με τραγούδισμα. Αυτό επιτρέπει στον ασθενή να επικοινωνεί λεκτικά. Αυτές οι περιπτώσεις και πολλές άλλες φανερώνουν ότι μουσική και γλώσσα είναι έως κάποιο βαθμό ξεχωριστές νευρολογικές λειτουργίες.

Διαφορές στην ευχέρεια ανάγνωσης διαπιστώνονται ακόμη και στο πλαίσιο της μουσικής σημειογραφίας. Έχουν καταγραφεί περιστατικά, όπου μουσικοί ενώ χάνουν την ικανότητά τους να ξεχωρίσουν τις διάφορες νότες (τονικά ύψη), διατηρούν την ικανότητά τους να διακρίνουν τον ρυθμό (χρονικές διάρκειες), και το αντίστροφο. Από τα ευρήματα στις λειτουργικές απεικονίσεις μαγνητικού συντονισμού (fMRI - functional Magnetic Resonance Imaging)επιβεβαιώνεται ότι, ο εγκέφαλός μας αλλιώς επεξεργάζεται το τονικό ύψος (χωρική πληροφορία) και αλλιώς τον ρυθμό (αναγνώριση συμβόλου).

Μουσική δυσλεξία

Η έρευνα αρχίζει να ξεκαθαρίζει τα συμπτώματα που μπορεί να εμφανίζει μια ειδική περίπτωση, η μουσική δυσλεξία. Αυτή η δυσλειτουργία μπορεί να πλήξει την τονική αντίληψη (ύψος μουσικών φθόγγων/συχνότητα), ή απλώς τη δυνατότητα ερμηνείας συμβόλων (π.χ. χρονικές αξίες/ρυθμός), ή ακόμη και τα δύο. Μέχρι σήμερα πάντως, επισήμως δεν έχει καταγραφεί καμία περίπτωση μουσικής δυσλεξίας (παρότι ο Χέρμπερτ και ο συνεργάτες του -Hébert and colleagues- έχουν προχωρήσει πολύ στην έρευνά τους), και οι προσπάθειες για να καθοριστούν οι επιπτώσεις της δυσλεξίας στη μουσική ανάγνωση δεν έχουν ακόμη ολοκληρωθεί.

Τα παιδιά με δυτικοευρωπαϊκή κουλτούρα μαθαίνουν ανάγνωση της γλώσσας, αλλά όχι πάντα της μουσικής. Ακόμη όμως κι αν μαθαίνουν να διαβάζουν νότες, τυχόν δυσχέρειες ή ανεπάρκειες στην ανάγνωση μουσικής συνήθως δεν λαμβάνονται σοβαρά υπόψιν. Πολλοί προικισμένοι μουσικοί φτάνουν να γίνουν επαγγελματίες, μαθαίνοντας μουσική μόνο με το αυτί. Στον κύκλο των μουσικών, υπάρχουν τεράστιες διαβαθμίσεις ως προς τις δεξιότητες μουσικής ανάγνωσης. Αυτό μάλιστα καταδεικνύεται ολοφάνερα στη λεγόμενη πρίμα βίστα(prima vista/sight reading/εκ πρώτης όψεως ανάγνωση). Ίσως αν και όταν προσδιοριστεί επακριβώς ο όρος της μουσικής δυσλεξίας, να μπορέσουμε τότε να καταλάβουμε καλύτερα για ποιο λόγο κάποιοι μουσικοί διαβάζουν νότες εύκολα και καλά, ενώ άλλοι όχι.

Πηγή (πρωτότυπο άρθρο στα αγγλικά): theconversation

Μετάφραση:

Βασίλης Μούσκουρης (Μουσικός, μεταφραστής)

http://antikleidi.com/author/mouskouris/

Ο Ντομένικο Γκαετάνο Μαρία Ντονιτσέττι 1797 – 8 Απριλίου 1848) ήταν Ιταλός συνθέτης της εποχής του Ρομαντισμού. Είναι ευρύτερα γνωστός για το οπερατικό του έργο, που περιλαμβάνει τις όπερες Λουτσία ντι Λάμερμουρ και Το ελιξίριο του έρωτα. Μαζί με τους Βιντσέντσο Μπελλίνι και Τζοακίνο Ροσσίνι θεωρείται ένας από τους κύριους εκπροσώπους του μπελ κάντο.

Βιογραφικά στοιχεία Ο Ντονιτσέττι γεννήθηκε στο Μπέργκαμο της επαρχίας της Λομβαρδίας· ήταν ο νεότερος από τα τρία παιδιά μιας πτωχής, μικροαστικής οικογένειας. Έλαβε τα πρώτα του μαθήματα μουσικής από τον Σίμον Μάυρ, έναν γερμανό οπερατικό συνθέτη, που απασχολείτο ως μουσικός διευθυντής στην τοπική εκκλησία περί το 1802. Αρχικά μέλος της εκκλησιαστικής χορωδίας, καταφέρνει το 1806 να εισαχθεί με υποτροφία στη νεοσύστατη από τον Μάυρ μουσική σχολή Lezioni Caritatevoli, όπου και εκπαιδεύεται στην αντίστιξη και τη φούγκα.Λαμβάνοντας παραγγελίες από τον Πάολο Ζάνκα, κάνει τα πρώτα του δειλά βήματα στη σύνθεση· μεταξύ αυτών και η 4η του όπερα, η Zoraida di Granata, που προκαλεί τον θαυμασμό του θεατρικού επιχειρηματία Ντομένικο Μπαρμπάια.
Ο εν λόγω ιμπρεσάριος του προσφέρει συμβόλαιο για την όπερα της Νάπολης και σύντομα έργα του αρχίζουν και παρουσιάζονται εκεί, αλλά και στη Ρώμη και το Μιλάνο. Η πραγματική αναγνώριση έρχεται περί το 1830, με την όπερα Άννα Μπολένα, που κάνει πρεμιέρα στο Μιλάνο. Ο επακόλουθος θρίαμβος ταξιδεύει το όνομά του κατά μήκος της Ευρώπης, ενώ η επόμενή του όπερα, Το ελιξίριο του έρωτα (1832), καθιερώνεται αμέσως ως ένα αριστούργημα στην κατηγορία του κωμικού μελοδράματος. Μετά την επιτυχία της όπερας Λουκρητία Βοργία (1833), ο Ντονιτσέττι εξαργυρώνει τη φήμη του ακολουθώντας τα βήματα του Ροσσίνι και του Μπελλίνι: παρουσιάζει στο Παρίσι την όπερα Marin Faliero, ωστόσο επισκιάζεται από τους Πουριτανούς του Μπελλίνι. Επιστρέφοντας στη Νάπολη η καριέρα του απογειώνεται με τη Λουτσία ντι Λάμερμουρ, έργο βασισμένο στη νουβέλα του Γουόλτερ Σκοτ Η νύφη του Λάμερμουρ. Σ'αυτήν οφείλει το μεγαλύτερο μέρος της φήμης του και αποτελεί συνάμα ακρογωνιαίο λίθο του μπελ κάντο, που την κατατάσσει πλάι στη Νόρμα του Μπελλίνι.Οι παραγγελίες για όπερες έρχονται πλέον τόσο από την Ιταλία όσο και από τη Γαλλία. Μεταξύ άλλων γράφει τον Πολιούτο, που λογοκρίνεται από τις αρχές, καθώς το ιερό του θέμα τον καθιστά ανάρμοστο για τη σκηνή. Κατόπιν τούτου, το 1838 εγκαθίσταται στο Παρίσι, όπου και συνθέτει μια ακόμη επιτυχημένη όπερα, με τίτλο La fille du régiment. Με τη σύζυγό του, Βιρτζίνια Βασσέλλι, απέκτησαν τρία παιδιά, από τα οποία κανένα δεν επέζησε. Ένα χρόνο μετά τον θάνατο των γονιών του χάνει και τη γυναίκα του, ενώ περί το 1843 ο ίδιος εμφανίζει συμπτώματα σύφιλης και πιθανής διπολικής διαταραχής. Το 1845 εισάγεται σε ίδρυμα αποκατάστασης και αργότερα μεταφέρεται στο Παρίσι, όπου και λαμβάνει την απαραίτητη φροντίδα. Πολλοί φίλοι και συνάδελφοι τον επισκέπτονται — μεταξύ αυτών και ο Τζουζέπε Βέρντι. Σύμφωνα με την επιθυμία του επιστρέφει στη γενέτειρά το Μπέργκαμο, όπου και — μετά από αρκετά χρόνια σε κατάσταση ημι-άνοιας — αφήνει το 1848 την τελευταία του πνοή, στην οικία της ευγενούς οικογενείας Σκόττι. Ετάφη αρχικά στο κοιμητήριο του Βαλτέσσε, ωστόσο στα τέλη του 19ου αιώνα η σoρός του μεταφέρεται στη Βασιλική της Σάντα Μαρία Ματζιόρε του Μπέργκαμο, πλάι στο μνήμα του πρώτου του δασκάλου, Σίμον Μάυρ. από βικιπαίδεια